Ocena zróżnicowania molekularnego genotypów populacji gatunków drzew tworzących polskie lasy to istotna problematyka, która zadecyduje o prognozach ich stabilności. Skala adaptacji do warunków środowiska danego drzewa, czy drzewostanu zależy od “wyposażenia genetycznego”. Poznanie tego zróżnicowania pozwoli praktyce leśnej na właściwy dobór materiału do zalesień, gwarantujący trwałość ekosystemów leśnych.

Zasady tworzenia i wykorzystania leśnej bazy nasiennej w Polsce oparte są na dwóch zasadniczych dokumentach: Dyrektywie UE 1999/105/EC o obrocie LMR oraz Ustawie z dn. 7 czerwca 2001 r. o leśnym materiale rozmnożeniowym.
Dyrektywa reguluje obrót leśnym materiałem rozmnożeniowym w UE, określa zasady zatwierdzania i selekcji materiału podstawowego (LMP) oraz produkcji i wprowadzania do obrotu leśnego materiały rozmnożeniowego. Dyrektywa wprowadziła jednolite definicje i klasyfikacje LMR, zobowiązując kraje członkowskie do ich stosowania. W dyrektywie określone zostały rodzaje materiału podstawowego służące do produkcji materiału rozmnożeniowego, a także minimalne wymagania, jakie musi spełniać LMP i LMR. Dyrektywa odnosi się tylko do gatunków, które są wykorzystywane dla celów leśnych. Ponadto Dyrektywa obliguje do wyznaczania regionów pochodzenia (regionów proweniencji) dla materiału podstawowego przeznaczonego do produkcji LMR oraz tworzenia map tych regionów w oparciu o granice opisane w prawie.
Ustawa o LMR oraz przepisy wykonawcze do niej regulują szczegółowo sprawy związane z pozyskiwaniem, produkcją i obrotem materiałem rozmnożeniowym drzew i ich sztucznych krzyżówek, wykorzystywanych w lasach i na gruntach przeznaczonych do zalesienia bez względu na formę ich własności. Jej przepisom podlegają osoby fizyczne i prawne oraz jednostki państwowe nie posiadające osobowości prawnej, prowadzące produkcję w celu wprowadzenia do obrotu i obrót leśnym materiałem rozmnożeniowym.“Trybuna Leśnika” nr 01/2010 r.