Północne regiony naszego kontynentu, przeważnie kojarzą się nam z biegunem zimna i przyrodą, której charakter kształtują ostre warunki klimatyczno-siedliskowe. Jednak dopiero przemieszczanie się po obszarze Finlandii, Szwecji i Norwegii uzmysławia nam bogactwo i zróżnicowanie uroku północy. Zacznijmy od spraw leśnych…
W Finlandii 95% lasów posiada certyfikat PEFC, co jest jednoznacznym świadectwem, że są ona zarządzane zgodnie z zasadami trwałego i zrównoważonego rozwoju. Ciekawy jest również w tym kraju przestrzenny układ własności terenów leśnych, gdyż lasy państwowe są położone głownie w północnej części kraju natomiast ponad 70% lasów prywatnych zajmuje południową jego część. Warto podkreślić, że w 2005 r. Komisja Europejska ratyfikowała w ramach sieci Obszarów Natura 2000, w strefie borealnej 1860 obiektów, których łączna powierzchnia stanowi 15% tego kraju. Stan ten odzwierciedla wyjątkowe walory przyrodnicze, które decydują o ich ochronie oraz konieczności zachowania. Dane z 2009 r. świadczą o tym, że obszary leśne objęte ochroną na terenach lasów państwowych stanowią tu 2,8 mln ha, a na terenach prywatnych jedynie 200 tys. ha!
Wędrując przez lasy fińskie jesteśmy pod wrażeniem bezkresnych przestrzeni, które zajmują, a lite ponad stuletnie świerczyny przetykane taflami jezior o krystalicznej wodzie to raj nie tylko dla artystów pióra czy pędzla. W krajobraz tego leśnego kraju, gdzie nawet Św. Mikołaj ma swoją wioskę, przez którą przebiega krąg polarny, na stale wręcz wpisana jest obecność reniferów. Zwierzęta te, jako nieodłączny i wyjątkowo sympatyczny symbol północy, często spacerują wzdłuż szos, a co jest szokiem dla naszych rodaków – kierowcy informują innych o ich obecności i spokojnej wędrówce charakterystycznym mrugnięciem długich świateł! Co jak wiadomo u nas oznacza ostrzeżenie przed radarowym pomiarem prędkości przez policję. Jest jedynym gatunkiem wśród jeleniowatych, którego samica również posiada poroże. Jest ono mniejsze lecz bardziej trwale niż u samców, które gubią je późną jesienią. Samice zaś tracą je dopiero po wydaniu na świat potomstwa.
Długość ciała reniferów osiąga 1,85-2,15 m, a masa ciała może dochodzić do 320 kg. Na północy Europy zwierzęta te są na wpół udomowione i zdecydowanie prowadzą „wędrowny tryb życia”, przemierzając znaczne przestrzenie w poszukiwaniu pożywienia. Łatwość przemieszczania się po miękkim podłożu jakim jest śnieg, czy tez bagna tundry, renifery zawdzięczają szczególnej budowie swych szerokich racic. Gdy rozchylają się one, zwiększają powierzchnię oparcia ciała na podłożu, dzięki czemu nie grzęzną one w grząskim i mokrym terenie. Jednocześnie dzięki ostrym krawędziom swych racic renifery mają ułatwione wykopywanie pożywienia spod warstwy lodu…
